Święto zakonników i zakonnic jest więc jeszcze całkiem młode, co tu kryć – jest niepełnoletnie. Młodość zaś to żywioł i niestraszne jej przeszkody tak prozaiczne jak mróz. Toteż, pomimo bardzo surowej pogody, Katedra Poznańska wypełniona była dość szczelnie zakonnicami i zakonnikami. W tym doborowym i zaszczytnym gronie znalazła się i wspólnota naszego nowicjatu.
O wielkości życia zakonnego i płynących z niej zobowiązaniach mówił w homilii arcybiskup Stanisław Gądecki. Przypomniał on o celu życia zakonnego i konsekwencjach sprzeniewierzenia się powołaniu. Powiedział: „Zakony potrzebne są przede wszystkim po to, aby ludzie dostrzegali w osobach konsekrowanych znak innego, Bożego świata (…). Jeśli Ewangelia Chrystusa nie nabierze w środowisku zakonnym konkretnego kształtu, nikogo już dziś nie przekonamy”. Zapadły nam w pamięć te słowa.
Po mszy świętej udaliśmy do seminarium na obiad. Po obiedzie klerycy pierwszego roku przy kawie snuli przed nowicjuszami opowieści o urokach seminaryjnego życia w dużym mieście. Zaprezentowali nam także film o Towarzystwie.
Atmosfera całego wyjazdu była przednia i budująca.
kronikarz Maciej