Survival, słowo pochodzące z języka angielskiego, oznacza „przetrwanie”. Zarazem jest to nazwa dość popularnej formy aktywnego wypoczynku. Polega ona mniej więcej na tym, by przetrwać w trudnym terenie, w niesprzyjających warunkach. W niedzielę 20 stycznia, równo pięć miesięcy od przyjazdu tutaj, mieliśmy próbkę takiej zabawy w nowicjacie, a dokładniej – wśród pól i lasów okalających Mórkowo.

W piątkowe popołudnie odwiedził nas pan Jan Dziedziczak, poseł na Sejm RP z ramienia Prawa i Sprawiedliwości, wybrany do parlamentu z okręgu leszczyńskiego, a więc blisko związany z regionem, w którym kandydaci na chrystusowców przechodzą pierwszy etap swej zakonnej formacji. Spędził w naszym domu ponad półtorej godziny, które pozwoliły nam poznać Pana Posła i ciekawie z nim porozmawiać.

Rzadko mury nowicjatu oglądają wydarzenie, jakim są 18. urodziny któregoś z mieszkańców. Zazwyczaj do Mórkowa trafiają osoby, które już osiągnęły granicę pełnoletniości. Jednak naszemu 75. Batalionowi dane było świętować tę wyjątkową rocznicę urodzin współbrata. 18 lat temu, 16 stycznia 1995 roku, na świat przyszedł Roman Melnyk.

W ostatnią niedzielę okresu Bożego Narodzenia odwiedzili nas Dobrodzieje nowicjatu z okolicy. Nowicjusze zaprezentowali Gościom świąteczne przedstawienie, po którym przyszedł czas na wspólne kolędowanie.

W uroczystość Objawienia Pańskiego (popularne Trzech Króli), 6 stycznia, odbyła się w domu nowicjatu tradycyjna kolęda. W celu jej przeprowadzenia odwiedził nas Sekretarz Generalny Towarzystwa Chrystusowego, ks. Andrzej Orczykowski.

Nie tak hucznie jak jest to w zwyczaju w świecie, ale – nowicjusze także mieli swoją imprezę sylwestrową.

W ostatni weekend do większości z nas przyjechali najbliżsi. Był to dla nowicjuszy czas wyjątkowy – w końcu wielu nie widziało swoich krewnych od dnia przybycia do nowicjatu, czyli od 20 sierpnia. Gościnny nowicjacki dom w te dwa dni przyjął w swoje progi prawie 30 dodatkowych mieszkańców.

Dla wielu z nas tegoroczne Święta są pierwszymi spędzanymi poza rodzinnym domem. Jakkolwiek, na twarzach nowicjuszy nie widać smutku. Oczywiście, kochamy swoje rodziny i myślimy o nich, ale – tak na dobrą sprawę klasztor jest naszym nowym domem i dążymy do tego, aby czuć się w nim jak u siebie, a współbraci postrzegać jako swoją nową rodzinę.Oczywiście, wszystko to przychodzi z czasem, ale wspólnie spędzane Święta są na pewno ważnym krokiem w stronę zawiązywania prawdziwej wspólnoty braterskiej, w której (myślimy tutaj o zgromadzeniu jako całości) dożyjemy zapewne końca naszych dni.

Drodzy nasi Dobrodzieje i Czytelnicy naszego kalendarium

We wtorkowy wieczór czekała na nas niespodzianka… Kiedy po spotkaniu z Panem Jezusem w kaplicy zeszliśmy na dół do refektarza na kolację, naszym oczom ukazały się… puste stoły. Ale spokojnie, Drodzy Rodzice i Przyjaciele – nie był to żaden „bonusowy” post, zaserwowany przez naszych Przełożonych*. Po chwili dowiedzieliśmy się, że tym razem na kolację idziemy do… lasu. Do lasu na ognisko, na którym mieliśmy upiec kiełbaski.